Alinker ervaring Ireen vd Voort

Dag, mijn naam is Ireen van der Voort en ik wil graag mijn ervaringen delen betreffende de Alinker loopfiets, want ik heb twee bijzondere weken achter de rug waarvan ik denk dat die mensen kan aanmoedigen anders naar lopen te gaan kijken.

Misschien heb je mijn blog wel gelezen in de week van 6 november op de Facebookpagina van Vierfiets (zie ook: hier en hier). Zo niet, dan hier nog even in het kort: ik heb 2 maal een herseninfarct gehad, neuropathie in mijn voeten, een hielspoor die maar niet wil overgaan en balansproblemen. En: ik wil zó graag in mei 2018 de Mont Ventoux op, al lopende. En dat is eigenlijk het belangrijkste voor nu. Afgelopen mei zou ik ook omhoog zijn gelopen, maar helaas, mijn voetproblemen waren zo groot dat ik een week voor het grote evenement heb af moeten zeggen. Wat een frustratie en verdriet, maar tegelijktijdig ook die enorme wil om het dan in 2018 te willen doen. Nou moest de boel wel eerst even zakken en werd er net voor de zomer nog darmkanker geconstateerd, dus de focus lag net even anders….. Nu ben ik na allerlei onderzoeken, behandelingen en een operatie daar gelukkig even mee klaar, ja letterlijk en helemáál figuurlijk, en kon ik weer aan andere dingen gaan denken.

De Alinker: wat een ontdekking!
Nou zag ik een paar weken geleden bij de fysiotherapeut een knalgele loopfiets staan. Jeetje, door de kleur kon je ‘m echt niet missen, maar dat zorgde er ook wel voor dat ik steeds met mijn aandacht afdwaalde naar die fiets. Ik maar eens heel voorzichtig gevraagd waar die voor gebruikt werd en of ik er misschien een keertje op mocht zitten. Jazeker, dat mocht en jongens, wat heerlijk. Ik croste door de oefenzaal (er was verder niemand op de vloer hoor…) zonder dat ik mijn voeten hoefde te belasten en in balans. Nou, ik kan eigenlijk wel zeggen dat ik verkocht was. Beetje voorbarig natuurlijk, maar ja, zo steek ik ook wel een beetje in elkaar. Ongeremd vooral volgens anderen ha ha. Ik hartstikke enthousiast gaan Googelen (is dat “meervoud” voor zoeken op Google?) en kwam uit bij Vierfiets in Amersfoort. Bij Sjoukje Ziel wel te verstaan. En zo voortvarend als ik was gaan zoeken, besloot ik ook maar meteen eens te bellen naar haar. Dat was een fijn gesprek en ze had een maat Small staan die ik kon huren voor een week. Nou, mooi toch? Wanneer? Nou, morgen dan maar? Ja prima. Oké, en zo stond ik zaterdagmorgen bij Vierfiets in Amersfoort. Een warm welkom. Ik merkte passie op en verstand van zaken. Ik kreeg alle ruimte voor vragen, zij wilde van alles weten om me van goed advies te dienen. Want ja, is Small dan mijn juiste maat, hoe wil ik het stuur graag hebben, moet er een mandje op kunnen? etc. Ik probeerde van alles uit en na zo’n anderhalf uur vertrok ik trots als een pauw weer naar Tilburg.

Rustig aan beginnen?
Nou had ze natuurlijk wel aangegeven dat ik het beste rustig aan kon doen, niet iedere dag in de startblokken moest gaan en dat het langer als een week zou duren om er echt aan te wennen. Maar hoezo rustig aan? Ik heb ‘m maar voor een week en dan wil ik wel weten na die week of het iets voor me is. Dus eenmaal thuis rondje wijk gedaan, enne…..dat viel niet mee. Pijn aan de botjes waar je op zit en mijn rechter been wilde toch ook niet helemaal wat ik wilde en waarom kon ik nou geen snelheid maken? “Oké, doe eens rustig, morgen weer een dag”. Zondag was al wat anders, maar wel meer pijn in m’n billen, zak maar zeggen…… Wel 2,8 km volgehouden en ook kleine hellinkjes uitgeprobeerd. Nou kun je er ook mee steppen en dat ging dus beter, heuvel opwaarts. Maandag had ik geen gelegenheid door andere zaken, maar dinsdag was het prachtig weer en na een bezoek aan de orthopedisch schoenmaker parkeerde ik de auto daar vlakbij aan het kanaal. Ik wist dat daar een heerlijk fietspad langs liep en dus: hoppa. 4,2 Km deze keer, 2 hellinkjes, flink tempo bleek, toen ik maar steeds wandelaars inhaalde, en wat erg leuk was: allemaal enthousiaste mensen. Ze wilden voor me filmen, weten waar ik nou toch op zat, wat ik aan het doen was en zelfs de mensen die niets zeiden, zag ik glimlachen en omkijken…….wat een energie!

Winkelen met de Alinker gaat prima
Energie, zei je? Ja enorm! Juist ja, tot woensdagmorgen dan ha ha. Gevalletje van overschatting, grenzeloos, geen rem en zo, denk ik. Echt total loss. Chips, ik wilde zo graag. En dus na een dagje rust besloot ik maar eens rustig aan boodschappen te gaan doen. Ik was vooral benieuwd of ik de winkel wel in mocht, of de paden breed genoeg waren, of mensen het niet vervelend zouden vinden. En dat pakte helemaal prima uit hoor. Voldoende ruimte in de paden, ik kon overal bij en omdat je zo makkelijk op en af stapt, was dat sowieso geen probleem. Mensen lieten me voorbij gaan, keken wel geamuseerd of nieuwsgierig, vroegen waar ik nou toch op zat en lieten me zelfs voor bij de kassa. Nou, dat ging me dan weer net even te ver hoor! Wat wel een dingetje was, was dat ik niet veel mee kon nemen. Het mandje voorop de fiets is best ruim en voor de kleine dagelijkse dingen prima, maar anders heb je wel een probleempje. Nou is er wel een mouw aan te passen door b.v. de B3bag (zie voorbeeld of vraag het na bij Sjoukje) erachter te hangen, maar daarvan vraag ik me af of dat heel stabiel is.

Ondertussen had ik nog meer plannen en regelde ik met Sjoukje dat ik de fiets voor nog een week kon huren. Ik wilde namelijk nog de stad in, het bos in, naar een bijeenkomst van de gemeente en gewoon nog lekker lopen. (over grenzeloos gesproken…..)

En naar het bos
Zo gezegd, zo gedaan. Vrijdags ging ik met een vriendin het bos in. Heerlijk. Dat was al zo’n tijd geleden dat ik zonder daarna veel pijn te hebben in het bos had gelopen. Eerlijk is braaf, we namen wel een invaliden pad. Maar ik treed graag buiten de gebaande paden en ook dat ging eigenlijk best goed. Het ligt er natuurlijk wel aan hoe breed het pad is. Ik genoot.

Veel aanspraak en bekijks
Zaterdags ging ik de stad in en ook hier weer veel aandacht. Mensen waren echt zo enthousiast en hielden me staande. Ik kon ook hier me weer makkelijk bewegen in de winkels, kon goed bij het pinapparaat om te betalen en niemand legde me een strobreed in de weg. Nou raad ik je niet aan het Kruidvat in te gaan. Daar kun je echt niet uit de weg, maar dat is sowieso een veelgehoorde klacht van mensen met een hulpmiddel, heb ik ondertussen wel begrepen. Maar vooral veel begrip, nieuwsgierigheid en optimisme.

Zondags liep ik met de buurtjes nog 5 km en dat was ook al erg lang geleden dat we dat hebben kunnen doen. Ik merk wel dat je dus niet zomaar door de zadelpijn heen bent en dat je echt heel andere spieren gebruikt als bij fietsen bijvoorbeeld. Daar maak ik me dan wel weer een beetje zorgen om, maar wrs. ben ik echt te ongeduldig.

Financiering
Dinsdag nam ik ‘m mee naar een bijeenkomst van de gemeente Tilburg, waar mensen uit alle hoeken van de gemeente met elkaar, en vertegenwoordigers van maatschappelijk betrokken organisaties en de gemeente in gesprek gingen over: hoe kunnen we ervoor zorgen dat er geen drempels meer zijn voor mensen met een beperking? En dan kon je dat zo breed trekken als je wilde. Ook hier veel enthousiasme voor de fiets, maar ook over mijn tot dan toe ervaringen met zoektochten en belletjes naar de gemeente, betrokken medewerkers van de WMO/Z-loket en Uniek Sporten/Wheels2Sport. Want daar ligt een ander probleem: de fiets is duur door o.a. de nog lage oplage en dus niet voor iedereen betaalbaar. Ook niet voor mij en dus moet ik op zoek naar mogelijkheden om ‘m voor langere tijd te kunnen huren of lenen. Maar ik ben er nu al achter dat het op maat kijken naar wat iemand veel gezondheid zou kunnen geven, helemaal niet vanzelfsprekend is. Er zijn vanuit Alinker geen contracten met verzekeraars, dus ook daar ving ik bot. Ik ga de zoektocht aan, maar het is echt de vraag of het via de reguliere kanalen zal gaan lukken.

En nu kan ik gewoon nog lekker twee dagen genieten. Heerlijk.

Conclusie
Ik heb natuurlijk mijn ervaringen geschreven vanuit het perspectief dat ik nog relatief jong ben (54) en dat ik buiten het normale gebruik om, de fiets ook nog graag als sporthulpmiddel zou willen gebruiken. Maar wat ik graag zou willen zeggen aan iedereen die overweegt de Alinker fiets te huren of te kopen: het is een fantastisch loophulpmiddel. Het zorgt niet alleen voor mobiliteit, maar ook voor sociaal contact, voor vrijheid, voor genieten van de buitenlucht, mee kunnen met vrienden om te wandelen of te winkelen.

Aandachtspunten:

• stel je zelf niet teveel voor van de rem, hij blokkeert het achterwiel b.v. bij het op of af stappen, maar dat is het dan wel. Nou heb je ‘m ook niet nodig, daarvoor ga je niet hard genoeg. (behalve dan als je ‘m zoals ik gebruikt).
• De foam waarmee het stuur bekleed is, is erg kwetsbaar, maar dat is wel te vervangen door wielrennertape b.v.
• Ga geen wekelijkse boodschappen ermee doen, maar dagelijkse, qua hoeveelheid
• Als je ‘m huurt of koopt: hou vol. Haak niet af na een week omdat je zadelpijn hebt of pijn in je benen. Ik merk dat daar echt langere tijd voor nodig is.

En voor Barbara Alink, de uitvinder van de Alinker loopfiets, heb ik nog wel een uitdaging: ‘m zo aanpassen dat ie nog net wat meer ook gebruikt zou kunnen worden voor wat intensiever lopen/sporten. Ik denk namelijk dat heel veel mensen met soortgelijke klachten als de mijne het als sporthulpmiddel zouden kunnen gebruiken.

Met veel dank aan Sjoukje voor de betrokkenheid in die twee weken en Wilco Giesen, die als ervaren gebruiker me motiveerde en stimuleerde en praktische adviezen gaf.

Ireen van der Voort